خيابان وليعصر
خيابان شهر تهران و همچنين طولاني ترين خيابان خاور ميانه است که در سال‌هاي اول حکومت رضا شاه ساخته شد. طول آن 17،9 کيلومتر
است که از ميدان راه‌آهن ( 1100 متر ارتفاع از سطح دريا ) تهران شروع و به ميدان تجريش ( 1600 متر ارتفاع از سطح دريا) در منطقه
شميرانات ختم مي‌شود. اين خيابان داراي پياده‌رو، جوي بزرگ آب و حدود يازده هزار چنار در دو طرف خود مي‌باشد. خيابان وليعصر از
مراکز سنتي خريد تهران است و پارک‌هاي بزرگ ملت و ساعي در حاشيه اين خيابان قرار دارند.
پيش از انقلاب 1357، اين خيابان به نام «خيايان پهلوي» ناميده مي‌شد.
·
خيابان وليعصر
در سال 1307 خيابان پهلوي بالا وسيله بلديه تهران سنگفرش شد و سپس با ورود آسفالت به صحنه خيابان سازي شهر‌ها، در سال 1309
مجلس شوراي ملي قانوني را براي احداث و توسعه خيابان هاي تهران تصويب کرد و پس از آن مراحل ساخت جاده مخصوص پهلوي آغاز و
براي نخستين بار اين خيابان قير ريزي شد. در سال 1310 خورشيدي پيش از ورود ملک فيصل پادشاه عربستان به تهران، خيابان باب
همايون (الماسيه) و ميدان توپخانه و اوايل خيابان لاله زار براي اولين بار آسفالت شد و يک سال بعد يعني در سال 1311 خورشيدي، خيابان
پهلوي نيز آسفالت شد.
چون در آن دوره منطقه شميرانات بيشتر شکلي ييلاقي داشت اين مسير نيز به شکل جاده‌اي بود که از ميان تپه‌ها مي‌گذشت و چندان شباهتي به
خيابان‌هايي مانند امام خميني (سپه) و انقلاب (شاهرضا) که اطراف آنها ساختمان‌هاي مدرن ساخته شده بود، نداشت. اين جاده با رديف‌هاي
چنار منظم در اطراف آن شناخته مي‌شد. پيترو دلاواله، جهانگرد ايتاليايي قرن 17، نوشته است: «اگر استانبول شهر سروهاست، تهران را بايد
شهر چنارها خواند.» عبداالله مستوفي انگيزه ساخت اين خيابان را تصميم رضا خان براي متصل کردن کاخ سعدآباد به کاخ مرمر مي‌داند.
پس از انقلاب اسلامي، در آغاز، خيابان پهلوي، خيابان مصدق نامگذاري شد ولي پس از مدتي به خيابان وليعصر تغيير نام پيدا کرد.
